در جستجوي سلاح!

در جستجوي سلاح!

عبدالرحمن مهابادي، نويسنده و تحليلگر سياسي

هنگامي كه مردم يك كشور با رژيم ستمگر حاكم بر كشورشان به ته خط رسيده باشند، در جستجوي سلاح برمي‌آيند. و اين يك امر بسيار طبيعي و مشروع است. زيرا از آن نقطه به بعد بركشيدن سلاح عليه ديكتاتور مشروعيت مي‌يابد و گريزي از آن نيست. هيچ ديكتاتوري آرزومندانه از مسند قدرت كناره نخواهد گرفت. اين واقعيت مسلم و تكراري در تاريخ انقلابات جهان است.

آيا رژيم ديكتاتوري مذهبي حاكم بر ايران به طرق نرم و مخملي كنار خواهد رفت؟ اميد است كه چنين باشد اما شناخت واقعي از ماهيت و تاريخچه روي كار آمدن ملاها اساسا چنين چيزي را تاييد نمي‌كند. زيرا با روي كار آمدن اين رژيم از سال 1979 تا الان، در ايران و خارج ايران، ميليونها نفر قرباني و دهها ميليون نفر ديگر متضرر شده‌اند. پرداختن به جزئيات اين امر نه در حوصلة اين نوشتار است و نه به دليل روشن بودن امر، ضرورتي بر ذكر آن وجود دارد.

در حالي كه ايرانيان مخالف رژيم خود را براي حضور در گردهمايي سالانه مقاومت ايران در پاريس، كه قرار است در 30 ژوئن امسال برگزار شود آماده مي‌كنند، اكنون مردم ايران براي به ثمر نشاندن قيام خود در نيل به آزادي و حاكميت ملي و مردمي، با استناد به تجربه قيام عليه «ديكتاتوري سابق» در جستجوي سلاح برآمده‌اند.

در روزهاي پاياني سال 2017 مردم اهواز در قيام خود عليه حكومت ايران شعار مي‌دادند ”واي به روزي كه مسلح شويم”. چهار ما بعد در اوايل ماه آوريل 2018 مردم شجاع شهر كازرون در استان فارس نيز اين شعار را تكرار و بر آن پاي فشردند. قطعا اين شعار و خواسته در ضمير هر انساني شكل گرفته كه شايد هنوز در برخي مناطق زمينه بروز پيدا نكرده است. اين امر از علائم مهم پيشرفت قيام مردم است. آنها در حال نزديك شدن به اين واقعيت هستند كه بجز با سلاح، نمي‌توان بر ديكتاتوري حاكم غلبه كرد. زيرا در رويارويي با ديكتاتوري سابقه اين امر به اثبات رسيده بود و اكنون اين امر به طور مضاعف ضروري و اجتناب ناپذير است.

در سال 1978 كه مردم عليه ديكتاتوري محمدرضاشاه پهلوي قيام كردند به تجربه دريافتند كه علاوه بر ضرورت تداوم قيام و اتحاد بين مردم، بايد براي به پيروزي رساندن قيام سلاح برگرفت. آنها در تداوم قيام خود رو به حكومت شاه شعار شعار مي‌دادند:«واي به روزي كه مسلح شويم». اندكي طول نكشيد كه همين مردم به جان آمده رو به رهبري قيام شعار مي‌دادند: «رهبران ما را مسلح كنيد».

در آن زمان خميني كه به ناحق بر موج قيام مردم سوار شده بود هرگز در برابر ديكتاتوري شاه حكم جهاد و درگيري مسلحانه نداد. زيرا او به طور واقعي رهبر قيام مردم نبود و نمي‌خواست كه قيام مردم از اين طريق به پيروزي برسد. زيرا با ماهيت سازشكارانه و ارتجاعي خميني و همفكرانش همخواني نداشت و تعميق قيام و انقلاب نه تنها به رسوايي خميني و اطرافيانش مي‌انجاميد بلكه مردم با اتكاء به نيروهاي اصيل انقلاب و منجمله سازمان مجاهدين خلق، آخوندها را كنار زده و به يك حاكميت مردمي را در ايران دست مي‌يافتند. از همين رو مشاهده مي‌كنيم به محض روي كار آمدن آخوندها، خميني نخستين كاري كه كرد قلع و قمع آزادي و نيروهاي آزاديخواه جامعه منجمله مجاهدين خلق بود. به اين ترتيب خميني كه هرگز عليه شاه حكم جهاد نداد عليه مجاهدين خلق حكم جهاد صادر كرد و تا به امروز بر اساس اين  حكم بيش از صد و بيست هزار تن از اعضاي مقاومت ايران به جوخه‌هاي اعدام سپرده شده‌اند.

با نگاهي به اعتراضات و اعتصابات اخير در ايران مشاهده مي‌كنيم كه قيام مردم ايران چنين روندي به خود گرفته و هر روز كه مي‌گذرد شعارهاي مردم چنين رنگ و بويي به خود مي‌گيرد. در اعتراضات مردمي اخير كه به درگيري با نيروهاي سركوبگر رژيم انجاميد مردم شعار مي‌دادند: «می‌کشم، می‌کشم، آن که برادرم کشت».

مردم خشمگين ايران البته به صرف دادن شعار برای جنگ با رژیم بسنده نکرده‌اند. آنها در هر کجا که فرصتي يافته‌اند مراکز بسیج و پلیس و فرمانداری‌ها و خودروهای نیروهای سرکوبگر رژيم را به آتش كشيده‌اند.

اكنون سوالي كه مطرح است اين است بكارگيري سلاح در قيام مردم ايران كي و چگونه خواهد بود؟ به‌خصوص كه اپوزيسيون برانداز اين رژيم، اگرچه همه اميدوار هستند كار به چنين نقطه‌يي نكشد و رژيم ايران تغيير يابد، اما بر اين باور است كه اين رژيم به‌جز از راه قهر و سلاح ساقط نخواهد شد. كانون‌هاي شورشي كه استراتژي مقاومت ايران بر آن پايه‌ريزي شده است، به همين منظور در شهرهاي ايران تشكيل شده و كليد پاسخ به اين سوال در دست آنهاست.

آنچه ترديد برنمي‌دارد شرايطي است كه براي اجرائي كردن اين استراتژي به سرعت در حال نزديك شدن است.